Misschien wel een van de laatste nazomerdagen van dit jaar.
Wie de uitspraak bedacht heeft, van "met zon op het water geen vis" nog in mijn gedachten, waande ik me alweer eens met prachtig weer op het water.
De zon scheen op het water, maar ik had echter wel vis !
Geen bijzondere vangsten, maar niet geblanked, en zo nu en dan een visje, genoeg om de "drive" om te vissen en te genieten te behouden.
De wekker roepend dat ik op moest staan, was het eerste wat me die dag daagde.
Het warme bed al achter me latend, beneden de dag aan de keukentafel begonnen in een aroma van koffie.
Na het beladen van de wagen, mezelf naar het water begeven, hier en daar werd de weg tijdens de heenreis doorkruist door een baan van mist.
Het beloofde een dag met mooi weer te worden.
Eenmaal te water, met de felle ochtendzon in de rug, wadend in het spiegelglade water, met alleen het geluid van het natuurlijk schoon om me heen, kondigde de eerste gewillige vis zich aan.
Een piepklein baarsje die blijkbaar deze ochtend al zijn moed bij elkaar geraapt had, om het bijna net zo grote kunstaasvisje aan te vallen.
Vind het altijd enorm fijn, als ik in iedergeval niet blank op een vissessie, waar ik deze kleine schavuit ook dankbaar voor was.
Waarschijnlijk bleek deze mooie nazomerdag, een dag voor menig visje om moedig te zijn, want ook nummer twee van vandaag bleek een kleine baars te zijn.
Dit keer een met zijn mooiste kleed aan, want zag zelden een baars met zulke heldere kleuren.
Grotere broers kwamen in actie, en zo verschenen een aantal groter baarsjes de revu.
Deze hielden zich op voor en uitmonding van een ondiep aangelegd paaigebied.
De 30+ baarzen klapte toch aardig hard op m'n hengeltje.
Wat blijven die baarsen toch leuk, en op een of andere manier doen ze me altijd denken aan die enorme vissen: big goliath grouper
De flinkste van vandaag bleek deze baars van 34 cm, toen ik hem binnen haalde en hem in het heldere water aan zag komen, dacht ik zelfs even dat ik mij PR van 41 cm ging verbeteren, maar daar had ik me dus toch mooi op verkeken.
In het water leek deze bink toch een heel stuk groter dat als de meetlat aangaf.
Nog geen 50 meter verder slaat mijn hengel krom, en raast mijn molen het uit, in eerste instantie lijkt het dat ik vast zit aan de bodem.
maar als ik mijn kayak draai en de hengel ter hand neem, zie ik dat mijn lijn op een geheel andere plaats te water gaat dan waar ze oorspronlijk lag...
Vis ! En een flinke, de drill verloopt normaal, al krijg de vis niet te zien.
De gehele drill blijft de vis diep, aan de rand van de kayak slaat de vis onder de kayak door, en buigt de hengeltop mee acherop.
Om de stituatie niet te vermoeilijken, besluit ik de hengeltop voor om de neus van de kayak te halen, om zo vanaf de zelfde kant als de vis het gevecht voort te zetten.
In de fractie van de seconde dat de spanning van de lijn is geweest, is het de vis gelukt zich te onthaken, want als ik de spanning tussen de hengeltop en de vis terug opzoek, is het alleen mijn plug die ik vanuit het water omhoog til.
Helaas, waarschijnlijk een dikke snoek of snoekbaars gelost.
Bij de volgende brug tref ik een maatje van me, Melvin.
Vandaag geeft hij de voorkeur aan het vissen vanaf de kant, inplaats van zijn bellyboot.
Ik haal op aanraden van hem, nog wat verloren kunstaas van de diverse peilers, wat dan weer makkelijk is als je jezelf in een kayak begeeft.
En vangt voor mijn ogen zijn nieuwe PR roofblei,.... kleinste , wel te verstaan.
Aan de overkant bevinden zich een opa met zijn twee kleinzoons, die het geheel toejuichen.
Welke ik op mijn beurt verblij, met een zoveeltste onderweg gevonden leren voetbal.
Na even aan wal te zijn gegaan voor m'n droogje en me natje, hervat ik mijn vaart op na de volgende vangst.
Na een tijd met twee hengels gesleept te hebben, doorkruist mij de gedachte dat dit het wel eens kon zijn geweest voor vandaag, dit omdat ik mijn meest vangsten vroeg in de ochtend boek, en het ondertussen alweer 11:00 uur is geweest.
Mijn zin is in mijn gedachte nog niet voltooid, als ik de beuk op mijn hengel door de kayak heen in mijn lichaam voel.
En weer een machtige vis, althans zo ervaar ik het.
Al snel toont een snoek zich aan het wateroppervlak, samen met een dillema, aan weerszijde een naderende boot.
Met een hand de spanning op de lijn houdend, en met de andere hand proberend de kayak naar de kant te krijgen, drill ik de vis, welke van geen ophouden weet.
Deze heeft totaal geen zin zich over te geven aan mijn vangstbehoefte.
Keer op keer als ik haar aan de rand van mijn kayak weet te krijgen en haar net wil pakken, presteert ze het een enorme schud met haar kop te geven.
Waar de plug zich eerst beide dreggen in het dier gehaakt had, zie ik het bij elke kopschudbeweging de vis lukken zich van de haken te ontdoen.
Het lukt de snoek het zo ver te brengen dat ze uiteindelijk nog met een haak verwijdert is van haar vrijheid.
Net als ik haar beet heb, merk ik aan mij hengeldat de laatste haak een seconde na het vastgrijpen los is gekomen.
Een meevallertje voor mij, zullen we maar zeggen.
De pittige snoek van 79 cm:
Ik kan met zekerheid zeggen, dat dit de moeilijkste drill voor mij, tot nu toe was, ook voor de snoek was het blijkbaar een geval van uiterste, want de ze was geheel uitgeput.
Na het meten en fotograferen, met alle plezier de moeite genomen deze vis in alle rust te laten bekomen in het water, alvorens haar met een gerust hart weer vrij te laten
Deze vangst vondt ik wel een mooie afronding van deze visochtend, en besloot terug te gaan naar de auto.
Onderweg waren er blijkbaar toch twee baarzen die het nodig vonden hun plastic soortgenoot te belagen.
Waarvan diegene groter als 30 cm zich de gelukkige mag noemen, om hier in mijn blog te verschijnen.
Wat een mooie dag in September !
